Doktryna definiuje dobra osobiste jako powszechnie uznane w społeczeństwie wartości niemajątkowe związane ściśle z osobą człowieka i będące przejawami godności osoby ludzkiej, obejmujące przede wszystkim integralność fizyczną i psychiczną oraz indywidualność człowieka (E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017, Legalis, komentarz do art. 23).

Do naruszenia dóbr osobistych zachodzi w momencie gdy nastąpi bezprawne działanie uderzające w sposób obiektywny w dobre imię człowieka. W postępowaniu sądowym o ochronę dóbr osobistych strona powodowa zobowiązania jest do wykazania, iż doszło do naruszenia jej dóbr osobistych, natomiast strona pozwana jest zobowiązania do wykazania, iż nie nastąpiło działanie bezprawne.

Roszczenie osoby, której dobra osobiste są naruszane może polegać na zobowiązaniu do zaniechania tego działania; a w razie dokonanego naruszenia – ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Powód może żądać również zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Częstą sytuacją w przypadku przegrania postępowania przez stronę pozwaną, przy równoczesnym niedoprecyzowaniu przez powoda roszczenia oraz formy jego wykonania (w przypadku przeprosin), osoby dokonujące naruszenia dóbr osobistych jedynie iluzorycznie realizują zobowiązanie wynikające z wyroku. Zadaniem naszej kancelarii jest przede wszystkim doprecyzowanie roszczeń powoda, aby oświadczenia publiczne naruszającego dobra osobiste miały realne odzwierciedlenie zamysłu powoda.

Sprawdź nasz inny zakres usług: Zasiedzenie nieruchomości